Gece olur bir hüzün çöker üstüne. Yanında bir bardak çayın vardır. En son okuduğun kitabı açarsın ve içindeki bir cümleyi sessizce mırıldanırsın kendi kendine. “ İnsanı insan yapan ahlakıdır gerisi hikayedir”.
Her insanın buhranlı dönemleri olur. Allah’ın onu tabii tuttuğu sınavlar sırasında her ne yaşasa buna da şükür der. Allah der kendi kendine. . .
Arkadaşlık, dostluk gibi kavramlar bizim Türk kimliğimizde çok önemlidir. Deyimler kullanırız. “Anca beraber kanca beraber” gibi. Gün gelir aynı sofrada aynı kuru ekmeği paylaşırsın ve gün olur en son parasını senle paylaşır. Biz buna dost deriz işte. Gün doğarken başın dumanlıyken arasan, telefonuna bakar ve derdini açarsın ve yine o dost dinler bizi.
Bu arkadaşlığın içine yanlış anlamalar, dinlemeden hüküm vermeler , ideolojiler girer. Ve aslında gerçekten tanıdığın insanlar, gün olur en büyük düşmanın kesilir. Belki hayatın bir ince çizgisi olan bu durum yadsınamaz bir gerçektir. Ve bir taraf yine susar. Der bak lisans hayatımın son günleri, o kadar yaşanmış anılar var. Varoş çocuğu deriz kendi kendimize yakışmaz bize böyle bir tavır ve böylece yine kaybetmezsin iyi niyetini. Kırgın olsan da üzülsen de onun varlığı yeter kendince.
Günler geçer, aylar geçer. Yine aynı sofrada olursun. Ve senden sonra tanıdığı insanlar onun için değerli olur. Onu hoş tutan farklı cinsiyet ayrımı girer kendi gönlüne. Ve git gide uzaklaşır. Öyle bir gün olur ki, hala dostun sanarsın evine çaya gidersin. Hoş muhabbet derken çay derken gülüp eğlenirken bir anda duraklarsın.
Aslında istediğin küçücük bir şeydir. Ne yazık ki karşındaki seni susturur. Ve her şey bir cümle ile biter. “Başı ağrıtma”.
Ve ellerin ceplerinde sokakta yürürken, evine giderken ağzında bir türkü;
Sermayem derdimdir hey dost
Servetim ahım. . .!
