Merhaba Millet,
Ataşehir Ağız ve Diş Hastalıkları Hastanesi’ne gideceklere uyarılar:
1- Yeri değişmiş. E-5 üzerindeki binada değil.
2- Üsküdar’dan 16M, Kadıköy’den 13 ve 21Y gidiyor.
Ama ben, taksiyle gittim bugün. Hem de, hiçbiri bilmediğini söyleyip gitmek istemeyince birisine, “bulurum ben, şu arkada” diyerek binebildim. Sonra da, “ara kardeşim telsizinle taksi durağını, sor bakim falan yeri…”diyerek gittik. Noldu gidince, al sana bir sürü müşteri. Çünkü randevuya yetişme telaşında olanların tek çaresi oldu benim taksici. Neyse.
Ataşehir girişindeki, Ağaoğlu My World Ofis önünde DERE BOYU otobüs durağında iniyorsunuz ve yukarıya doğru, 10 dakika yürüyorsunuz dev binaların arasından. “Ahan da hastane, çok şükür buldum” deyip son derece yeni, şu gıcık mimarilerden, camekan bir binaya giriyorsunuz. Hasta kabulde birkaç kuyruklu sıra var giriş için. Ama siz randevunuz varsa, sakın uğramayın buraya, direkt ilk merdivenleri çıkıp, sekreterliklere soruverin hemen.
Sonra, doktorunuzun kapısına varınca, “aaa geç kalmışım ben 1’im, ama 3 girmiş. Du bakim, bi çıksın hele, sorarım beni öğleden sonra alabilir misiniz acaba, bekleyeyim mi? Çünkü sıram geçmiş” deme gafletinde bulunup, bi ton azar işitmeyin. Bekleyin, sıranız gelsin, doktorunuz sizi öyle paylasın. Mesela, “neden kendi doktorunuza değil de bana geldiniz” diye yüzünüze bile bakmadan burnundan soluyarak tıslayan bir 70’lik beyefendiye, “efendim ben 1 aydır doktorumdan randevu almaya çalışıyorum, geçen gün aldım nihayet, lakin; tam randevumdan bir gün önce 182’den arayıp, “doktorunuz raporlu, başkasına yönlendiriyorum” dedi. Ben de, “tedavim acil olduğundan kabul ettim”. demeyiiiiinnn.. Cııısss…
Adam size, “hayır, 182 öyle yapmaz, o doktoru da dün ve bugün gördüm hastanede. Sen doktor değiştir ve bahanelere bak…”
Gözlerim tavanda, “Rabbiiimmmm!!!” diye ağzım açık, yarım yamalak yapıştırılan kaplamanın kurumasını beklerken, o da ne! Kapı aralı, koridorda 55 yaşlarında bir kadıncağız, genç bir doktorla tartışıyor. Cümle şöyle başlıyor: “182 verdi bana bu randevuyu, dedi ki, doktorunuz raporluuuuuuuuuuuuu…
Benim işim bitmişti, kalktım, ağzımı çalkaladım, doktor beye dışarıyı işaretle, “Benden büyüksünüz, size hiçbir şey demiyorum. Kolay gelsin, iyi mesailer! Kapıyı sonuna kadar açıp, kadınların bağrışmalarının yankılarına terkettim hipokratlı tabibimi.
Neticede şunu fehmettim ki, sağlıkta, özellikle ağız ve diş sağlığında bayağı bir ilerleme katetmişiz! Çünkü 1993’te ancak taksitle özelde dişlerimi yapan Diş Tabibemin ellerinden öpüyorum. Çünkü hem çok hanımefendi, hem de bana söylediği dayanma süresinden tam 7 yıl daha fazla dayanan bir tedavi ile 17 sene diş problemim olmamıştı. İki yıl önce, burada başladığım tedavinin kendisi 1 yıl sürdü ve birgün koridorda öyle kızdım ki, “bu hafta bitiremezseniz, pastamı, limonatamı getirip, sene-i devriye mevlidi okuyacağım. Şaka değil, ben güzel mevlid okurum, tüm metin ezberimde, siz bilirsiniz.” Yanımdaki tesettürlü hanımlar, “Ne diyon bacım sen Allah’ı seversen. Ayıp, valla ayıp ellaamm. Vuuu. Sesin haram, ortada böyle…olmaz”. Ben de, “bitmesin siz görün beni”…Neyse ki, bir gün önce bitmişti de, rahatlamıştı hepsi.
Peki, sonra noldu?
Bu kaplamaların altındaki dolgular, 3 ay sonra müthiç ağrımaya başladı. Gene gittim. Artık randevu almıyordum. Çünkü, kızdım ya, sesleri çıkmıyordu. Kaplamayı, yapıştırırken bir dert, tekrar çıkartırken başka dert.Ne acılar… Hayatımda içmediğim kadar ağrı kesici kullanmama mı yanayım, bana kanal tedavi uyguladığını söylediği halde, başka bir hastaneye gittiğimde, daha pamukları çıkarıp, dolgu bile koymamış oluğunu öğrendiğimdeki yeni tedavi süreci ve aletlerin acılarına mı? Neyse..Ve bu süreçte ben hastanelerde ne bir devlet erkanı ailesi, ne bir bakan akrabası falan da görmedim. Bu da demek oluyor ki, sonun balangıcına hızla giden birileri var. Kaç defa şikayet mektupları, dilekçeler ve öneriler yazdım, gönderdim Sağlık Bakanlığına. Bizden biliyorum ya… Ne sanıyorsunuz siz kendinizi sayın ASİLZADELERİMİZ. Umudum bitti. Benden yana paso.. Oy mu…Yok yaaa!!..
